Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να τιμήσει κανείς την ελληνική γλώσσα από το να εκφραστεί ποιητικά γι’ αυτήν και την αξίας της. Έτσι ένας εκκολαπτόμενος ποιητής από το Α2, ο μαθητής Κυριαζής Κωνσταντίνος, έγραψε σε έμμετρο λόγο τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους για τη γλώσσα και ιδού το αποτέλεσμα..

Γλώσσα είμαι εγώ

Η γλώσσα είμαι εγώ,

μα τι σημαίνει τώρα αυτό,

πρέπει να είναι κάτι σημαντικό,

πως να το προφέρω τώρα αυτό;

Σκέψεις γεμίζουν το μυαλό μου κι ιστορίες,

μα πως να λύσω εγώ αυτές τις απορίες;

Οι ιστορικοί κι οι λογοτέχνες θα βοηθήσουν

και το κενό που νιώθω θα γεμίσουν.

Γι’ αυτήν πολλές χώρες πόλεμο ήθελαν να ξεκινήσουν,

και μια νέα γλώσσα να δημιουργήσουν,

μια παράσταση από γράμματα και λέξεις,

που είναι δύσκολο καμιά φορά να επιλέξεις.

Από αυτές πλημμύρισε ο κόσμος

και την καταστροφή μπορεί να φέρει ο πιο μικρός τόνος,

καυγάδες γίνονται και τόσες παρεξηγήσεις,

μα όλα αυτά πως να τα εξηγήσεις;

Η γλώσσα μας πλούσια πού,

τόσα γράμματα και άπειροι συνδυασμοί

ό,τι και να προσπαθήσει κανείς να πει

είναι απαραίτητη μέσα στη ζωή.

Όλεθροι, λιμοί και καταποντισμοί

και βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή

από τις επιρροές που έχουμε υποστεί

παραμένουμε διαρκώς αυθεντικοί.

Τόσα στη χώρα που περάσαμε κι εμείς

δε σταματάς ποτέ για να ξεκουραστείς

αμέτρητες καινούργιες λέξεις να σκαρφιστείς

και στους φίλους σου να τρέξεις να τις πεις

Τώρα που υπάρχει πια σε όλα αυτά τα κράτη

και που συνεχώς εκπλήξεις μας επιφυλάσσει

από το Αλέξανδρο, τον Θαλή και τον Σωκράτη

που εκφράσεις κι άλλα τόσα μας έχουν μάθει.

Κι αν κάποιος ανόητος τη γλώσσα μας αμφισβητήσει

και κάτι από αυτά που χτίσαμε προσπαθήσει να γκρεμίσει

όποιος από αυτούς τολμήσει να ρωτήσει

η γλώσσα είμαι εγώ κι ας πάψει να ελπίζει.