Από πότε οι ποιητές και οι ποιήτριες χρειάζονται δημόσια αναγνώριση για να εκφράζουν ελεύθερα τα συναισθήματά τους μέσα από στροφές και στίχους; Επειδή τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την έμπνευση και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ως αντίτιμο της έκφρασης, δημοσιεύουμε τα υπόλοιπα ποιήματα που αποτέλεσαν τη συμμετοχή του σχολείου μας στους Αγώνες Τέχνης των Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη. Δε διακρίθηκαν στους αγώνες, διακρίθηκαν στην καρδιά μας?
Ο τόπος μου
Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος
με περηφάνια και υπομονή.
Αγαπιέται όμως.
Πρέπει να τον αγαπάς
γιατί είσαι τυχερός.
Τυχερός που γεννήθηκες Έλληνας.
Έλληνας και άνθρωπος.
Άνθρωπος και Έλληνας.
Αυτό πάει να πει έτοιμος για τα καλύτερα και τα χειρότερα.
Σε αυτόν τον τόπο νιώθεις τα πάντα
γιατί σου δίνει τα πάντα.
Αυτός ο τόπος αγαπιέται μόνο με υπομονή και περηφάνια
Γι? αυτό να είσαι Έλληνας και να τον αγαπάς.
-Αναστοπούλου Ευαγγελία
Ο μακάβριος θρήνος μιας γυναίκας που τυλίγεται στις φλόγες
Στο όνομα της ιστορίας.
Στο όνομα του αθάνατου πνεύματος της δημοκρατίας.
Στο όνομα του γαλάζιου και λευκού αίματος που χύθηκε στην άμμο.
Στο όνομα της ρίζας μας.
Τα αγάλματα που μπήκαν στο μουσείο τώρα κοιμούνται δίπλα μας.
Αυτή η χώρα αγαπιέται
και αγαπιέται με τέτοια ατέρμονη υπομονή και υπερηφάνεια
όμως αγαπιέται λάθος
γιατί αγαπιέται βίαια και ανίερα και τελεσίδικα.
Ένδοξη, ένδοξη ιστορία.
Την ρίξαμε στην πυρά για να φωτίσουμε το παρόν.
Η Ελλάδα έγινε θεά
της φόρεσαν κορώνα και δεν την αγγίζουν πια
και οι πιστοί της ρητορεύουν και κρατούν ψηλά το κεφάλι
όμως ο ήλιος τους έκαψε τα μάτια.
Κι αυτή η γυναίκα που όλο ξεψυχά
έχει καπνό στα πνευμόνια και στάχτη στα χείλη
και με βραχνή φωνή ικετεύει:
«Μωροί! Τίποτε δε μάθατε από τότε;
Πρώτα έρχεται η ύβρις-κομπάζετε κι ακκίζεστε.
Ύστερα η άτι-σέρνεστε ήδη στην αχλή.
Μετά η νέμεσις, η τίσις.
Θα συντριβείτε, θα γίνετε κομμάτια, σκόνη, τίποτα,
θα πνιγείτε στην πλάνη σας
Ξυπνήστε. Μυρίζω σήψη.»
-Κασσάνδρα
Ο τόπος μας
Όταν ρωτηθήκαμε ποια χώρα είναι αυτή
που θρέφει προσφυγόπουλα, ήταν ήδη αργά.
Όταν κριθήκαμε για τη στάση μας
απέναντι σ? αυτά, ήταν ήδη αργά.
Όταν απαξιωθήκαμε για την επιλογή μας
να σταθούμε σε ανθρώπους ψυχικά ανάπηρους
ήταν ήδη αργά.
Όταν ανοίξαμε τα σύνορά μας
δείχνοντας μεγαλείο ψυχής και κατανόησης
ήταν ήδη αργά.
Αργά για εκείνους που βρέθηκαν αντιμέτωποι
με τον ίδιο τον θάνατο.
Αργά για εκείνους που ζήτησαν μονάχα
μια στέγη και λίγη τροφή.
Αργά για εκείνους που εξαναγκάστηκαν
να εγκαταλείψουν την πατρίδα άθελά τους.
Μα ακόμα πιο αργά ήταν για μας.
Δε ζητήσαμε ποτέ την ανάμειξη της φυλής μας
με άλλες φυλές.
Δε ζητήσαμε ποτέ τη μετατροπή των λιμανιών μας
σε χώρους υποδοχής, θρήνου και οδύνης.
Δε θελήσαμε ποτέ να βρεθούμε σε θέση
για το αν θα απορρίψουμε ή θα δεχθούμε
τόσες αθώες ψυχές βεβιασμένες να αλλάξουν τρόπο ζωής
εξαιτίας των ποταπών πολιτικών συμφερόντων.
Υποχρεωθήκαμε όμως.
Δώσαμε τόπο, υπομονή και περηφάνια.
Διότι, ο τόπος μας
αγαπά κι αγαπιέται.
Ο τόπος μας , έχει τόπο για όλους.
-Ευθυμίου Ειρήνη
Αυτός είναι ο τόπος μου
Όχι τόπος.
Τοπίο.
Πανέμορφο.
Συναισθήματα που ανθίζουν.
Λουλούδια όμορφα σαν την ελευθερία.
Χαρά κι αγάπη.
Ελληνίδα ομορφιά.
Ελπίδα λεύκη.
Δύναμη πολύχρωμη.
Ξαναγεννιέται με υπομονή.
Γεμίζει τον κόσμο με ταξιδιάρικα περιστέρια
Μ? ένα κλαδί φωτός στο ράμφος τους.
Τοπίο ψυχής.
Αυτός είναι ο τόπος μου.
Ομαδικό ποίημα
Ο τόπος μας
Όλοι μαζί είμαστε ο τόπος μας.
Τόπος φτωχός, μα η αγάπη πλούσια.
Στον τόπο μας
χιλιάδες και μυριάδες άνθρωποι μπορούν να ζήσουν για μια παλιά αγάπη
ή
μπορούν να πεθάνουν για την ίδια αγάπη.
Μια αγάπη αλλιώτικη
σαν τα καταγάλανα νερά των νησιών.
Ξεχύνεται η μεσογειακή της ομορφιά
μ? έναν χορό δοξασμένο
στα ελαφροπατήματα χαρούμενων ανθρώπων.
Πόση υπερηφάνεια χρειάζεται η χαρά τους?..
Πόση υπομονή χρειάζεται η αγάπη τους?.
Σήμερα ο τόπος μας εικονίζεται
σε τοίχους με λέξεις
«Είμαι Έλληνας»
λένε οι λέξεις.
κι ασπρίζουν τα νησιά για το χατίρι των λευκών ανέμων
«Αγαπώ τη χώρα μου»
Εγώ, εσύ κι αυτή είμαστε ο τόπος μας.
Ομαδικό ποίημα
Ο τόπος μου
Τόπος γεμάτος με πληγωμένα τοπία,
προδομένος από τους προστάτες του
ποτέ πεθαμένος
οδεύει
-προοδεύει
-περιοδεύει?..
Προς τα πού;
Αρχαία, Ιστορία,
Κειμήλια, Κληρονομιά,
ζωντανά φαντάσματα
οι πέτρες ανασταίνονται
κι ανασαίνουν αντί για μας.
Η μεγαλειότητα της Ελλάδας
η αγάπη για τον τόπο.
Μια αγάπη που τη γεύεσαι,
την ελευθερώνεις στη θάλασσα,
στα βουνά, στον ουρανό.
Ανακούμπητη την βρίσκεις ξανά στα νησιά της.
Ζηλεύω τα αφράτα δυτικά ζαχαρωτά?
Όμως η καρδιά μου αντέχει μόνο για την αγάπη σου,
με υπομονή και περηφάνια.
Είμαι άνεμος μοναχικός
σε ολόμαυρη ράχη.
Ομαδική ποίηση
